22 augustus 2011: Medemensen

Vooraleer het onderwerp van deze post aan te snijden, wil ik nog eens kort terugkomen op Pukkelpop. De frontman van de Foo Fighters opende twee dagen later een concert in Oostenrijk met volgende woorden:

Soms is het net in het in het midden van een tragedie dat je ook de mooie dingen moet zien. Toen ik vanochtend wakker werd en het zonlicht zag, besefte ik: deze avond kan oké zijn. Elke ochtend dat je wakker wordt, is het begin van een goede dag.” (Dave Grohl)

Daarop zette de groep ‘These Days’ in. “One of these days the ground will drop out from beneath your feet/ One of these days your heart will stop and play its final beat/ One of these days the clocks will stop and time won’t mean a thing”, begint die song. (Bron: De Morgen) 

Ik ben daar nog niet klaar voor, maar dat waren de slachtoffers van het festival wellicht ook niet …

Onder het motto ‘schrijf het eens van je af’, wil ik het vandaag eens hebben over de ‘mede-mens’.

Ik heb al geregeld de vraag gekregen wat tot nu toe het moeilijkste is geweest sinds het vernemen van de diagnose ALS. Het spreekt voor zich dat, gedurende de eerste maanden, het leren plaatsen van het feit dat je een ongeneeslijke ziekte hebt, niet van de poes is. Ik gebruik bewust het woord ‘plaatsen’ en niet zozeer ‘aanvaarden’, want aanvaarden kan ik het niet en zal het ook nooit kunnen…

Bij het stellen van dezelfde vraag over de voorbije vijf jaar, kan ik je vertellen dat het omgaan met de ziekte en het verwerkingsproces dat ermee gepaard gaat, voor mij niet het moeilijkste is geweest. Het zal u misschien verbazen maar het was voor mij vele malen moeilijker om te proberen begrijpen hoe mijn ‘mede-mens’ is omgegaan en omgaat met deze situatie…

Vooraleer verder te schrijven, wens ik nadrukkelijk aan te geven dat het hier niet gaat om mijn nabije familie, echte vrienden ( hierover volgt ongetwijfeld nog een aparte post ), lieve buren, en mensen die bij het lezen van onderstaande voor zichzelf weten dat ze zich niet aangesproken hoeven te voelen.

Gedurende mijn jeugdjaren, studententijd, en gevarieerde loopbaan (zowel als werknemer dan als werkgever) kan ik zeggen dat ik heel veel mensen heb ontmoet en dat ik steeds heb geprobeerd om met deze mensen op een ‘menselijke’ manier om te gaan. Het relationele en sociale aspect is voor mij altijd belangrijker geweest dan wat ook, zelfs in moeilijke omstandigheden. En het is wellicht naïef van mij geweest om te veronderstellen dat men op dezelfde manier met mij zou omgaan als het ooit al eens nodig zou zijn. Wel, de voorbije jaren was het nodig, maar je staat verbaasd wat er je allemaal overkomt…

Ik heb al situaties meegemaakt waar men duidelijk laat voelen dat het luisteren naar mijn verhaal (als er al naar gevraagd wordt) niet te lang mag duren, want dat het dan vervelend wordt… Het is ook bijzonder fijn te vernemen dat sommige mensen met de situatie niet om kunnen, wegens emotioneel te moeilijk… daar sta je dan in uw ‘marcelleke’…

Wat ik me afvraag is hoe iemand zo wordt, ervan uitgaande dat je niet als dusdanig geboren wordt. Door de band start je als kind je leven met een ‘onbeschreven wastafeltje’, je karakter en gedrag wordt bepaald door je opvoeding, omgevingsfactoren, set aan morele waarden en zo meer. Helaas verlaat je al gauw het nest om studie en opleiding te genieten. Ik weet niet hoe u dat ervaren heeft, maar mijn indruk is toch dat ik op school vooral geleerd heb mijn prestaties als individu belangrijk te vinden. Het puntensysteem dat wordt gehanteerd is naast een evidente beoordeling, tevens een systeem dat het nastreven van individueel succes motiveert. Voor zover ik me herinner is tijdens mijn studieperiode zelden of nooit gewerkt aan het behalen van een resultaat in groep.

Vindt u het ook belangrijker alles te weten over het seksuele leven van een pantoffeldiertje, of had u later meer gehad aan een basiscursus empathie aangevuld met een project rond emotionele intelligentie?

Mogen we dan ook verbaasd zijn dat er binnen de maatschappij kortsluitingen ontstaan wanneer bepaalde individuen binnen de groep het minder goed doen ( fysisch of geestelijk )?

We zijn niet gewend om met moeilijke situaties om te gaan en hebben ook nooit geleerd wat ermee te doen. Daarnaast zijn we ook nog eens geboren in een westerse samenleving, waar welvaart (vergeleken met andere samenlevingen) hoogtij viert en waar niemand schrikt als materialisme de bovenhand haalt op het menselijke.

Voor mijn situatie bestaan enkele, niets aan de verbeelding overlatende, beschrijvingen: gehandicapte, minder-valide ( dank u wel ), en sinds kort ook ‘mensen met een beperking’… Neemt u het me kwalijk als ik me afvraag wie nu precies die beperking heeft, de zogenaamde ‘gehandicapte’, of diegene die er niet mee om kan of wil…?

Ja, daar heb ik het het moeilijkste mee gehad, ik heb daar nachten van wakker gelegen …

En toch, los van opvoeding en vorming, heb je als mens de keuze en de kracht om op gelijk welk moment te bepalen hoe je je wil opstellen. Jij bepaalt hoe je door het leven gaat,  leg alstublieft die verantwoordelijkheid niet bij iemand anders …..

Heb daar een mooi verhaal over gevonden:

Een oude Cherokee indiaan geeft zijn kleinzoon onderricht over het leven.
“Binnen in me is een gevecht gaande”, zegt hij tegen de jongen.
“Het is een afschuwelijk gevecht tussen twee wolven.
De ene wolf is slecht –
Hij bestaat uit woede, jaloezie, verdriet, spijt, hebzucht, verwaandheid, zelfmedelijden,
schuldgevoelens, wrok, minderwaardigheid, leugens, valse trots, superioriteit en ego.

De andere wolf is goed –
Hij is vreugde, vrede, liefde, hoop, kalmte, nederigheid, vriendelijkheid, welwillendheid,
medegevoel, vrijgevigheid, waarheid, en geloof.

Binnen in jou woedt dezelfde strijd – en datzelfde geldt voor ieder mens.”

De kleinzoon denkt daar enkele ogenblikken over na en vraagt dan aan zijn grootvader:
“Welke wolf zal het gevecht winnen?”

De oude Cherokee glimlacht en antwoordt eenvoudig:
“Degene die je voedt.”

Fijne dag nog,

Alain